Пишува Душан Петровски 22.09.2017
Деновиве на социјалните мрежи се огласи Самостојниот оперативен работник на Сужбата за државна безбедност Иван Бабановски, пензиониран професор по државна безбедност, и вечен слуга на Србокомунистичкиот режим, со повик во „CAPS LOCK“ за преименување на улицата и централниот скопски плоштад во чест на „маршалот на Југославија“:
Драги пријатели,
Ве повикувам да покренеме акција да се врати плоштадот и улицата Маршал Тито во Скопје кои ги избришаа фашистите од ДУИ-ДПМНЕ и сите полтрони и кариеристи од левите партии во Скопје… Маршалот на Југославија со КПЈ беше на чело на НОБ како антифашистичка коалиција славеше победа над фашистичката оска и за прв пат во историјата ѝ донесе слобода и држава на македонскиот народ и македонската нација… Гордо живеев како Македонец во СФРЈ, а се срамам од овие 11 години кои ми ги зацрни еден луд фирер со неговата партиска држава ДУИ-ДПМНЕ ограбувајќи ги РМ и граѓаните до коска… Името на Тито пред идиоти и фашисти како Александровци, Аминди и мизерници за кои јас како професионален безбедњак не сакам да говорам… Фашистите никогаш повеќе нема да имаат место во властите на РМ, Ванчомихајловости, четниците и балистите се црнило во историјата на Македонија.
Според Бабанчо, Тито за прв пат на македонската нација ѝ донел слобода и држава, и за времето на СФРЈ се чувствувал гордо што бил Македонец. Како оперативец на УДБа, Бабановски е професионален лажов, но и човек чијашто должност е од чесните луѓе да прави лажови.
Бабанчо израснал без татко, па затоа во Тито гледа фигура на родител. Мајка му, своевремена чистачка во кумановскиот КОМИТЕТ истовремено била и „градски точак“. Безмоќен да се справи со срамот, таткото на Бабанчо си го одзел животот со парче коноп, правејќи го овој ѕвер буквален курвин син.
Но, да се вратиме на Тито и на слободата и државата кои им ги подарил на Македонците. Имено, слободата и државата на Тито се од истиот калап по кој деновиве наследникот на КПЈ ѝ носи на Македонија живот и демократија. Додека Бабамовски вели дека ТОЈ бил горд Македонец во СРФЈ, архивите на Службата за државна безбедност се полни со досиеја на Македонци кои биле гонети по основа на македонски национализам; додека во „слободната“ титова Македонија, незадоволството било најголем грев и криминал.
Во оваа прилика ќе ги оставам на мир „Црните страници на УБДа“ и за промена ќе споделам извадоци од две белешки од архивите на ЦИА. Првата белешка која ја цитирам ги дискутира размислувањата на Едвард Кардељ—од нему близок извор, а зборува за менталитетот на Комунистичката партија на Југославија, и односот на раководството кон народот:
Политиката на СКЈ
10. Југословенскиот режим го практикува комунистичкиот систем кој некои просветени функционери во Партијата го означуваат како „раб на гладот/ивица глади.“ Во согласност со овој систем општото население треба да се држи гладно и под притисок од властите за на тој начин да гладните и исплашени луѓе го посветат сето свое слободно време секирајќи се за својата основна егзистенција, како и за егзистенцијата на своите блиски. Следствено, тие стануваат покорни на командите на властите и губат интерес во општествените збднувања (демобилизација). Режимот ги применува сите мерки на свое располагање кон оваа цел: ниски плати, високи цени на производствените производи, задолжително учество во работните акции, неплатена прекувремена работа во натпреварувањата помеѓу разните претпријатија, високи даноци за земјоделците, и други мерки. Главна должност на властите е грижливо да внимава границата на гладот и притисокот да не се премине, и преку зголемувањето и намалувањето на гладот и притисокот, да ги држат луѓето потчинети, но не во очај. (ЦИА 20.VII.1954)
Реално е да се очекува дека ваквата политика на раководството на КПЈ не била водена случајно, туку свесно. Дотолку повеќе ако знаеме дека комунизмот се покажувал како ужасен општествен поредок веќе речиси три десетелтија во Советскиот Сојуз. Како и дека раководителите на југословенската Партија за време на овие три десетлетија минувале периоди на време во СССР. Оттука, не е премногу доколку предложиме дека КПЈ со Тито на чело во ниту еден миг немала намера да го ослободува македонскиот народ, или да му помогне во неговата историска заложба за формирање на своја држава. Но Тито и неговата дружина имале за цел да владеат, а оној којшто сака да владее, неминовно има желба да биде популарен и обужуван. Оттука, незадоволството претставувало кардинален грев.
Во истата белешка можат да се прочитаат и размисливањата на Клубот на министерствата за надворешни работи во однос на применливоста на Лениновата теорија за револуција кон актуелната состојба во Југославија (1954 година):
Југословенскиот народ во моментов не умира од глад, но сепак страда поради нискиот животен стандард, земајќи в’предвид дека околу 70 отсто од населението живее полошо одошто пред војната. Населението е во очај бидејќи луѓето се свесни дека под актуелниот режим нивната состојба не може да се подобри, и бидејќи се невооружени и под постојан надзор на полицијата, не се во можност да го отфрлат режимот. И покрај тоа што очајот постепено расне, не е дојден до тој степен каде луѓето би биле подготвени да учествуваат во револуција. Тие имаат одбој кон режимот, и со пасивни упорити опструкции ги поткопуваат сите обиди на власта да го зголеми прозводството.
Уште од ослободувањето, режимот постојано потфрлува во своето управување со економијата на земјата. Локалните ресурси беа исцпени во обидот да се индустријализира државата. Индустриските претпријатија делуваат нерационално поради некомпетентноста на управителите, неквалификуваните работници, и бирократијата и нивната администрација. Индустриските производи се нискоквалитетни и тешко се продаваат поради нискиот животен стандард на населението. Земјоделското производството е во очајна состојба поради владините аграрни реформи и пасивниот отпор на селаните. И покрај тоа, режимот продолжува со својата економска политика со надеж дека со тек на времето производството ќе се зголеми. Во суштина, во Југославија не постои друг политички живот освен СКЈ кој е под целосна контрола на неколкумина лидери. Управата за државна безбедност е многу добро организирана. Секој обид да се организира некаква опозиција на режимот или некаков револт против режимот во државата, или пак и најмала неортодоксност во Партијата, може лесно да се разоткрие и сузбие од страна на УДБ.
…Било какви размислувања дека националистите можат да организираат посериозен револт се неверојатни поради надзорот на УДБ.
Тоа биле животот и слободата кои КПЈ со Маршалот на чело ѝ ја донеле на Македонија. Народно кажано, политиката на Комунистите била „ем те тепа, ем не ти дава да плачеш“, а Бабанот бил дело од машината која била задолежена на страдалците да им тури насмевка на лицето.
Втората белешка, од 17 февруари 1950 година, специфично се бави со македонското прашање во Југославија, а чиј автор, судено според јазикот на којшто е пишувана, е Македонец:
Тито мислеше дека со создавањето на македонскиот јазик ќе ги придобие симпатиите на македонскиот народ, а пред сѐ слабата македонска интелигенција којашто воглавно беше образувана во Бугарија, и за која [Тито] мислеше дека е пробугарска. Првично, делуваше дека Тито успеал во оваа цел, и дека Народна Република Македонија му е најверната република. Но таквата ситуација траеше само додека македонската интелигенција, експлоатирајќи ги правата доделени од Тито, мислеа дека се оддалечуваат од Србите и Белград. Тоа делуваше на тренд кон независност. Меѓутоа, со Резолуцијата на Коминтерната, истата македонска Комунистичка интелигенција веруваше дека дошло времето да си ги покажат своите вистински бои и да го спроведат следниот чекор—вклопување на Македонија во Бугарија. Во овој поглед напорите на КПЈ во однос на Македонија се провалија. Обидот на Комунистите да создаде ‘Македонска Република’ се покажа како неуспешен. Комунистите создадоа република без републиканци; социјалистичка република, без социјалисти; создадоа Комунистичко раководство без политички образувани Комунисти. Создадоа јазик којшто никој не го разбира. Создадоа Држава која им е туѓа на граѓаните коишто живеат во неа. Граѓаните се плашат од својата држава, и ја мразат. Само името е реалност, сето друго е лага. Оттука, Македонците не ја поздравија новата Република. Тие се повлекоа и чекаат. Тие се убедени дека моменталнава ситуација е само период на транзиција.
Повикот на овој монструм чиешто место е на Камениот мост за повторно честување на еден од најголемите ѕверови на македонскиот народ е загрижувачки чин. Деновите на македонската држава ѝ се одбројани, а Бабанчо само нѐ потсетува на таа реалност. Вистината е дека ништо не е постојано на овој свет, и за сѐ мора самите да се избориме. Првото доаѓање на Тито било погубно за македонската кауза и нација. Неговото повампирување сигурно нема да биде поарно. Изборот е наш: Слобода или смрт.
